ความหมายของชีวิตและเนื้อแท้ของความรักที่ร้อยเรียงผ่านเสียงเพลงคลอจังหวะเต้นรำ
นำมาซึ่งความสุข ความซาบซึ้ง อบอุ่นหัวใจ จนมิอาจกลั้นน้ำตาไว้ได้
อันที่จริง อุตสาหกรรมบันเทิงเกาหลีจัดว่ามีชื่อเสียงเป็นที่ยอมรับในระดับโลก ผลิตงานมากมายหลากหลาย Genre แต่น่าแปลกใจที่ยังไม่เคยทำหนังแนว Musical เลย แม้ว่างาน Musical ที่อยู่ในรูปแบบของละครเวทีจะเป็นที่นิยม และหาดูได้ในโซลเป็นประจำ
Life is Beautiful จึงเป็นภาพยนตร์แนว Musical เรื่องแรกของเกาหลี ซึ่งถูกโปรโมตพร้อมฉายตั้งแต่เมื่อปี 2020 แต่เพราะปัญหาการระบาดของโควิด-19 ทำให้ถูกเลื่อนยาวมาจนถึงปี 2022 ผู้เขียนเองยังรอจนต้องทำใจลืมเลย จนในที่สุดหนังได้รับเชิญไปฉายเปิดตัวในงานเทศกาลหนังที่ 36th Fribourg International Film Festival ประเทศสวิสเซอร์แลนด์ เมื่อต้นปี 2022 และค่อยมาได้ลงโรงให้ชมกันซะเกือบปลายปี จนโมเมนตั้มดูจะอ่อนแรงไป แต่กระนั้น ผลตอบรับก็ยังถือว่าดีใช้ได้ แม้จะยังไม่ถึงจุดคุ้มทุนก็ตาม แต่ก็สามารถพิชิตยอดตั๋วเกินล้านใบได้ ครองอันดับ 14 ของ Box Office ปีนี้
พล็อตหนังว่าด้วยการเดินทางตามหารักแรกในอดีตสมัยวัยรุ่นของหญิงสาวคนหนึ่งผู้มีเวลาเหลือน้อยนิดในชีวิต จากความคิดที่ว่า ชีวิตเธอมีเพียง ‘หน้าที่’ อุทิศเพื่อสามีและลูก ๆ มาสู่ การค้นพบชีวิตที่สวยงาม ความรักที่แท้จริง และคุณค่าของตัวเอง… เป็นสูตรสำเร็จหนังความรักในครอบครัวที่ฟิลกู้ดเคล้าน้ำตา แต่ก็ยังทำให้ผู้ชมร่วมอินในฐานะใดฐานะหนึ่งเสมอ ไม่ว่าจะเป็นลูก เป็นแม่ หรือเป็นพ่อ
โอเซยอน (รับบทโดย ยอมจองอา) ผู้ทำหน้าที่แม่บ้านดูแลครอบครัวให้สามีอย่าง คังจินบง (รับบทโดย รยูซึงรยง) ลูกชายวัยรุ่น คังซอจิน (รับบทโดย ฮาฮยอนซัง) และลูกสาววัยพรีทีน คังเยจิน (รับบทโดย คิมดาอิน)
คังจินบง ทำงานที่ศูนย์ราชการ เป็นคนแข็งกระด้าง ขี้ฉุนเฉียว เสียงดัง คังซอจิน ชอบเล่นดนตรีแต่พ่อสั่งห้าม ต้องเรียนพิเศษติวหนังสือ โด๊ปวิตามินเป็นกำ เขาจึงใช้ชีวิตเหมือนหุ่นยนต์ ไร้ปฏิสัมพันธ์ไม่พูดไม่จาไม่แยแสใคร ส่วน คังเยจิน ก็มีโลกของตัวเองที่คิดว่าผู้ใหญ่ไม่เข้าใจเธอ จึงทำตัวขบถและเหวี่ยงวีนตลอด แน่นอนว่า โอเซยอน คือผู้รองรับทุกข์ ทุกปัญหาอารมณ์ของทุกคนทุกวี่ทุกวัน แต่เธอก็เพียรทำทุกหน้าที่อย่างดีและครบถ้วนเสมอมา
ในวันที่เซยอนต้องไปฟังผลตรวจสุขภาพที่โรงพยาบาลตามนัด ซึ่งหมอให้นำญาติมาด้วยนั้น เธอไปสายเพราะกระวีกระวาดจนขึ้นรถเมล์ผิดสาย ทำผิดพลาดจนโดนจินบงโทรมาเร่งและดุด่าว่าเสียงดัง เพราะเขาต้องเสียเวลาลางานมา สุดท้ายจินบงก็ต้องเข้าไปฟังผลคนเดียว และก็มาระเบิดอารมณ์ใส่เซยอนว่า ไม่รู้จักดูแลสุขภาพตัวเอง จนเป็นมะเร็งปอดที่ใกล้จะตายในอีกสองเดือนข้างหน้านี้แล้วยังไม่รู้ตัว เป็นเรื่องช็อคที่ทำเซยอนตกอยู่ในความทุกข์ใจ เริ่มทบทวนชีวิต คิดถึงสิ่งที่ยังไม่ได้ทำ เขียนเป็น Bucket List ที่อยากทำให้ได้ก่อนตาย
ในขณะที่จินบงยังไม่อยากให้ลูก ๆ รู้เรื่องนี้ ทุกคนจึงยังทำตัวเช่นเดิม เห็นเธอเป็นแค่คนทำงานในบ้านคนหนึ่ง ไม่เว้นแม้แต่ตัวจินบงเองที่ทำราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ยังคงรักษาความเอาแต่ใจ ชายเป็นใหญ่สไตล์ปิตาธิปไตยเอเชียเช่นเดิม อารมณ์คับข้องใจของเซยอนจึงระเบิดออกในวันครบรอบวันเกิดที่ไร้ซุปสาหร่าย และไร้ของขวัญเช่นเคย
เธอเปิดไพ่สุดท้ายในมือว่าจะลาออกจากหน้าที่แม่บ้านและภรรยา เพื่อผลาญเงินที่ได้จากการหย่าให้หมดก่อนตาย เริ่มด้วยการรูดบัตรเครดิตช้อปปิ้งกระหน่ำสมใจ จินบงที่ทั้งกลัวและเริ่มใจอ่อนลง ยอมมอบของขวัญวันเกิดชิ้นสุดท้ายเพื่อเติมเต็ม Bucket List ให้ โดยเป็นสารถีพาไปหา ‘รักแรก’ ของเธอถึงเมืองมกโพ บ้านเกิดของเซยอน (อ่า…แปลกดี สามีที่พาภรรยาไปตามหาชายที่ภรรยาเคยรัก?!?!)
แล้วการเดินทางไปครั้งนี้ ก็ทำให้ได้ค้นพบเรื่องราวที่เซยอนไม่คาดคิด ทั้งเรื่องในอดีตที่ค้างคากับรักแรก และเรื่องความสัมพันธ์กับจินบงที่ผู้ชมก็คาดไม่ถึงด้วยเช่นกัน ตามมาด้วยการช่วยลุ้นเอาใจช่วยว่า Bucket List ข้อต่าง ๆ รวมถึงอันดับหนึ่งนั้นจะได้สมหวังหรือไม่อย่างไร
นักแสดงสมทบที่ร่วมถ่ายทอดบทย้อนวัยสมัยเรียนมัธยม คือ องซองอู เป็น พัคจองอู หนุ่มน้อยรักแรกของโอเซยอนวัยรุ่น ซึ่งรับบทโดย พัคเซวาน และมี ชิมดัลกี รับบทเป็นเพื่อนสนิทของทั้งคู่ แต่สำหรับวัยหนุ่มสาวก่อนแต่งของเซยอนกับจินบงนั้น ยอมจองอา และ รยูซึงรยง แสดงเอง ก็เลยอาจดูขัด ๆ ตาในเรื่องวัยที่ดูไม่สมจริงบ้าง
ส่วนในด้านความเป็นละครเพลง หนังก็จะสอดแทรกเพลงต่าง ๆ ในแต่ละจังหวะชีวิต ทั้งเรื่องราวปัจจุบันและเรื่องราวย้อนวัย ซึ่งเป็นเพลงดังเพลงเพราะย้อนยุคที่มีความหมายดี ๆ เข้ากับบริบท พร้อมกับการแสดงเต้นรำประกอบเพลงที่จัดเต็มคณะใหญ่ตามสูตร สดใสสวยงาม บันเทิงดีเลย
ทั้ง ยอมจองอา และ รยูซึงรยง ก็ถ่ายทอดผลงานการฝึกฝนร้องเพลงเต้นรำมาเป็นแรมปีออกมาได้ดีทีเดียว แม้จะไม่ใช่สกิลช่ำชองของสายมิวสิคัล แต่มองในฐานะผู้ติดตามงานแสดงของเขาทั้งคู่ก็น่าชื่นชมและตื่นเต้นที่มีโอกาสได้เห็นมุมนี้ สมความตั้งใจของผู้กำกับที่ไม่ได้ต้องการนักร้องนักเต้นตัวจริง แต่ต้องการนักแสดงมืออาชีพ ซึ่งผลคือทั้งอินในบทและเคมีที่เข้ากันได้อย่างดีงามเนียนจริง ในขณะที่ องซองอู อาจได้เปรียบในแบ็คกราวน์ ฉากร้องเต้นของเขาจึงโดดเด่นมีพลังดึงดูดมาก
ส่วนบรรยากาศย้อนยุคก็เก็บรายละเอียดได้ดี การแต่งตัวและองค์ประกอบแวดล้อม ใครที่เป็นคนวัยเดียวกันก็ชวนรำลึกความสุขในอดีต เช่นผู้เขียนอดยิ้มไม่ได้เมื่อเห็นป้ายหนังหน้าโรงเรื่อง Ghost ปี 1990 และมองโรงหนัง Seoul Cinema แบบหวนคิดถึงโรงหนังสยามลิโด้ของบ้านเรา ซึ่งปิดตัวไปแล้วเช่นกัน หลังทำหน้าที่บันทึกความทรงจำดี ๆ ของชาวคอหนัง
เหนือความบันเทิงเริงรมย์แล้ว ยังกลั่นกรองเนื้อหาที่ได้ข้อคิดมีค่า ตระหนักถึงการใช้ชีวิตมองชีวิตที่คุ้มค่ากับเวลาอันสั้นนักของทุกคน มาทำให้ Life is Beautiful กันบ้างดีกว่าค่ะ
Trailer :
ติดตามบทความรีวิวอื่นๆ ข่าวสารบันเทิงเกาหลี หรือพูดคุยกับ WARUMANU ได้ที่ เพจมูฟวีข้ามวันซีรีส์ข้ามคืน
ติดตามข่าวสารและสิ่งที่น่าสนใจจากเราได้ที่
Facebook Fanpage : facebook.com/korseries
Twitter : twitter.com/korseries
Website : korseries.com
Youtube : Korseries
ขอความกรุณาไม่คัดลอก-ดัดแปลงบทความไปโพสต์ลงในเพจ-สำนักข่าวอื่น รวมถึงไม่นำบทความไปอ่านลง YouTube หรือแพลตฟอร์มใด ๆ โปรดช่วยแชร์เป็นลิ้งก์นะคะ ♡
