‘ห้อง 408 นะครับ ขอสั่งกาแฟจากร้านออมจีหน่อยครับ’
จางจูวอน ชายหนุ่มที่มีพลังวิเศษรักษาอาการบาดเจ็บได้ด้วยตัวเองอย่างรวดเร็ว แข็งกร้าวและห้าวหาญ ไม่เกรงกลัวต่ออะไรทั้งนั้น แต่กลับโทรสั่งกาแฟด้วยท่าทางเขินอาย เพียงเพราะอยากเจอสาวส่งกาแฟที่เขาแอบชอบ และนั่นเป็นจุดเริ่มต้นของความรักของทั้งคู่…
ใครที่ได้ดูซีรีส์ Moving ในพาร์ทที่พาไปทำความรู้จักภูมิหลังของตัวละคร จางจูวอน (รับบทโดย รยูซึงรยง) คงอาจจะมีคำถามขึ้นมาในหัวว่า ร้านกาแฟและสาวส่งกาแฟแบบในเรื่องมีจริงหรือ มีที่มาที่ไปอย่างไร และอาชีพนี้มีหน้าที่อะไรบ้าง ทำไมดูซีรีส์มาตั้งหลายเรื่องไม่เคยจะเห็น วันนี้เราจะพาไปรู้จักร้านกาแฟและสาวส่งกาแฟให้มากขึ้นผ่านบทความ FOCUS นี้กัน
ดาบัง (다방) หรือร้านกาแฟสไตล์เกาหลีดั้งเดิม แท้จริงแล้วแปลว่า ‘ร้านชา’ แต่ไม่ได้ขายชาหรืออุปกรณ์ชงชาแต่อย่างใด ที่แห่งนี้เป็นร้านที่บริการกาแฟและขนมทานเล่นไว้ให้ผู้คนมารวมตัวกัน เพื่อพูดคุยและผ่อนคลาย โดยลักษณะภายในร้านจะมีเก้าอี้เบาะหรือโซฟาตัวใหญ่ พร้อมกับมีโต๊ะตรงกลาง แบ่งพื้นที่เป็นสัดส่วน ถึงแม้ว่าจะชื่อว่า ร้านชา แต่เครื่องดื่มหลักในร้านคือกาแฟ
เพราะสภาพสังคม จึงเกิดร้านกาแฟ
ช่วงศตวรรษที่ 19 อเมริกาและชาติตะวันตกเริ่มทำการค้าและเข้ามามีบทบาทในเกาหลี ทำให้เกาหลีได้รับวัฒนธรรมจากชาติเหล่านั้นมาด้วย ไม่ว่าจะเป็นภาษา การแต่งกาย หรือแม้แต่การกินดื่ม ต่อมาในปี 1905 ญี่ปุ่นยึดครองเกาหลีได้สำเร็จ ทำให้วัฒนธรรมการดื่มชานั้นแพร่หลายมากขึ้น คนเกาหลีจึงมีวัฒนธรรมการดื่มชาและกาแฟนับตั้งแต่นั้นมา
ร้านกาแฟที่ก่อตั้งโดยคนเกาหลีร้านแรก เปิดกิจการในปี 1923 ที่เขตจงโน กรุงโซล ร้านในสมัยนั้นเป็นสถานที่ให้เหล่าศิลปิน นักกวี หรือปัญญาชนมีที่ได้พบปะ พูดคุยกัน หรือถกเถียงเกี่ยวกับสภาพสังคมในสมัยนั้น เนื่องจากช่วงนั้นเป็นช่วงที่เรียกได้ว่า สังคมโลกและสังคมเกาเหลีเกิดการเปลี่ยนแปลงมากมาย ไม่ว่าจะเป็นการสิ้นสุดของระบอบกษัตริย์ของราชวงศ์เกาหลีพร้อมกับการตกเป็นอาณานิคมของญี่ปุ่น หรือแม้แต่การสิ้นสุดของสงครามโลกครั้งที่ 1 ที่ส่งผลกระทบไปทั่วโลก
จนในช่วงทศวรรษ 1980 เกาหลีใต้ผ่านพ้นช่วงมรสุมมาแล้ว ทั้งการเป็นอิสระจากญี่ปุ่น และยุติสงครามกับเกาหลีเหนือ เศรษฐกิจกำลังเติบโตแบบก้าวกระโดด สภาพสังคมเริ่มเปลี่ยนแปลง บทบาทของร้านกาแฟก็เริ่มเปลี่ยนไปด้วย จากการมาเพื่อพบปะพูดคุย กลับกลายเป็นว่ามีเรื่องบริการทางเพศเข้ามาเกี่ยวข้อง โดยพนักงานเสิร์ฟหญิงมีหน้าที่คอยพูดคุยและบริการลูกค้าในร้าน และจะมีเจ้าของร้านหญิงหรือที่เรียกกันว่า ‘มาดาม’ ทำหน้าที่เก็บค่าบริการต่าง ๆ ที่เคาน์เตอร์ พร้อมกับคอยจัดสรรพนักงานเสิร์ฟเพื่อให้บริการกับลูกค้า บางทีหากพนักงานเสิร์ฟมีจำนวนไม่พอ เจ้าของร้านก็ต้องบริการลูกค้าด้วยตัวเองเช่นกัน
นอกจากนี้ยังมีบริการส่งกาแฟเดลิเวอรี่ด้วย หากลูกค้าพอใจในการบริการของพนักงานเสิร์ฟก็สามารถซื้อบริการเพิ่มเติมจากการสั่งเพียงแค่กาแฟได้ สิ่งนี้เรียกว่า ‘การซื้อตั๋ว’ และนี่เป็นที่มาของ ร้านกาแฟขายตั๋ว หรือ ทิกเก็ตดาบัง (티켓다방)
ทิกเก็ตดาบัง (티켓다방)
ทิกเก็ตดาบัง (티켓다방) มาจากสองคำรวมกัน คือคำว่า ทิกเก็ต มาจากทับศัพท์ภาษาอังกฤษ ‘Ticket’ ที่แปลว่า ตั๋ว และ ดาบัง (다방) ที่แปลว่า ร้านชา การซื้อตั๋วของทิกเก็ตดาบัง ก็คือ การซื้อบริการทางเพศ นั่นเอง
การขายกาแฟควบคู่กับบริการทางเพศนี้ สามารถซื้อได้ทั้งที่ร้านและสั่งให้ไปส่งถึงที่ โดยจะมีวิธีการ คือ
- ที่ร้าน: พนักงานเสิร์ฟหญิงจะเสิร์ฟกาแฟ พูดคุยและให้บริการที่ร้านตามปกติ หากตกลงกันที่จะ ‘ซื้อตั๋ว’ ก็จะไปต่อกันที่โรงแรมหรือโมเต็ลในละแวกนั้น
- เดลิเวอรี่: เมื่อลูกค้าโทรมาสั่งกาแฟ พนักงานเสิร์ฟหญิงก็จะเตรียมกระติกน้ำร้อน กาแฟ น้ำตาล และครีมเทียมต่าง ๆ จากนั้นจะขับมอเตอร์ไซค์ไปชงกาแฟเสิร์ฟถึงที่ และอาจมีการ ‘ซื้อตั๋ว’ หลังจากดื่มกาแฟเสร็จ
นอกจากพนักงานเสิร์ฟหญิงจะขับรถมอเตอร์ไซค์ส่งกาแฟด้วยตัวเองแล้ว หากร้านไหนมีพนักงานหญิงและลูกค้าจำนวนมาก รวมถึงหากลูกค้าเรียกใช้บริการในพื้นที่ห่างไกลออกไป ก็จะมีพนักงานชายประจำร้านที่คอยขับรถยนต์ไปส่งพนักงานเสิร์ฟหญิงตามสถานที่ที่ลูกค้าระบุมา ไม่ว่าจะเป็นอะพาร์ตเมนต์ วิลลา หรือบ้านเรือนทั่วไป
โดยราคากาแฟจะเริ่มที่ 10,000-30,000 วอน (ประมาณ 300-900 บาท) ราคานี้จะเป็นแค่ค่ากาแฟเท่านั้น ใช้เวลาดื่มและพูดคุยประมาณ 15 นาที และหากต้องการซื้อตั๋วด้วย ราคาจะอยู่ที่ 50,000-100,000 วอน (ประมาณ 1,500-3,000 บาท) พนักงานเสิร์ฟหญิงจะเรียกการกระทำนี้ว่า การเป็นคู่รัก (연애)
มีอีกสิ่งที่พนักงานเสิร์ฟหญิงเรียกกันว่า คืนที่ยาวนาน (긴밤) คือการที่ลูกค้าต้องการให้พนักงานเสิร์ฟหญิงอยู่ด้วยทั้งคืน ราคาเริ่มต้นที่ 500,000 วอน (ประมาณ 15,000 บาท) ขึ้นอยู่กับการตกลงกัน แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น การซื้อตั๋วขึ้นอยู่กับความสมัครใจของพนักงานเสิร์ฟหญิงด้วย หากไม่เต็มใจที่จะการขายตั๋วก็สามารถปฏิเสธได้
อาชีพสาวเสิร์ฟกาแฟ
พนักงานเสิร์ฟหญิงในทิกเก็ตดาบังถูกเรียกว่า เรจจี้ (레지) โดยมาจากคำว่า Register ในภาษาอังกฤษที่แปลว่าเครื่องบันทึกเงินสด เริ่มใช้ในปี 1932 โดยแรกเริ่มเดิมที คำว่า เรจจี้ ใช้เรียกพนักงานหญิงที่ให้บริการในห้างสรรพสินค้า เพราะมีการติดตั้งเครื่องบันทึกเงินสดไว้ที่มุมขายเครื่องสำอางและของตกแต่งภายใน และพนักงานหญิงรู้วิธีใช้งานเครื่องนี้เป็นอย่างดี หลังจากนั้นมีการนำเครื่องบันทึกเงินสดนี้มาใช้ในร้านกาแฟ จึงเรียกพนักงานหญิงบริการในร้านกาแฟว่าเรจจี้ด้วยเช่นกัน
แต่ที่จริงแล้วในภาษาเกาหลีก็มีคำเรียกเครื่องบันทึกเงินสดเช่นกัน คือคำว่า 계산원 หรือถ้าเป็นในภาษาไทยก็จะรู้จักกันในคำว่า แคชเชียร์ แต่ด้วยความที่ในยุคสมัยนั้น วัฒนธรรมตะวันตกกำลังแพร่หลายและเป็นที่นิยม ผู้คนเลยเลือกใช้คำภาษาอังกฤษมากกว่าภาษาเกาหลี
เรจจี้ จะมีตั้งแต่วัยรุ่นอายุ 20 ปีไปจนถึงหญิงอายุราว 60 ปี ที่น่าสนใจคือ มีผู้หญิงชาวเกาหลีเหนือและจีนจำนวนไม่น้อยที่ทำอาชีพนี้ เนื่องจากเป็นอาชีพงานบริการที่ว่ากันว่าถูกจัดอยู่ในระดับล่างสุด และได้รับค่าแรงต่ำ เลยตกเป็นอาชีพของหญิงสาวชาวเกาหลีเหนือที่แปรพักตร์มาเกาหลีใต้ และชาวจีนที่อยู่อย่างผิดกฎหมายซึ่งมีตัวเลือกในการทำงานไม่มากนัก
ข้อแตกต่างระหว่างพนักงานเสิร์ฟหญิงที่ทำงานในร้านกาแฟที่ดูจะเหมือนเป็นข้อดีหากเปรียบเทียบกับพนักงานเสิร์ฟหญิงที่ทำงานในสถานบันเทิง คือ พวกเธอไม่จำเป็นต้องดื่มแอลกอฮอล์เพื่อคอยบริการลูกค้า นอกจากนี้ยังสามารถเลือกลูกค้าได้ด้วยหากพวกเธอไม่ต้องการที่จะดื่ม
ดูเหมือนแค่กาแฟชงทั่วไป แล้วใครคือลูกค้า
การขายกาแฟควบคู่ไปกับบริการทางเพศนี้ได้รับความนิยมในหมู่คนชนชั้นกลาง หรือคนที่มีรายได้ไม่มากนัก เพราะมีราคาถูกและเข้าถึงง่าย โดยร้านกาแฟมักจะตั้งอยู่ใกล้กับขนส่งประจำเมือง หรือโรงงานในแถบชนบท
นอกจากนั้นในโมเต็ลตามต่างจังหวัด ยังมีช่องทางการติดต่อของร้านกาแฟอยู่เต็มไปหมดในห้องพัก ไม่ว่าจะเป็นบนกล่องทิชชู ที่เขี่ยบุหรี่ ไฟแช็ค หรือแม้แต่บนโทรศัพท์ในโมเต็ลยังมีปุ่มกดสายตรงที่ต่อไปยังร้านกาแฟเลยด้วย สำหรับชายหนุ่มขาจรที่มาพักผ่อนระหว่างการเดินทางและต้องการสาวบริการ
แต่เนื่องจากกฎหมายเกาหลีใต้มีกฎหมายที่ระบุว่า เฉพาะสถานประกอบการที่ได้รับใบอนุญาตประกอบกิจการสถานบันเทิงเท่านั้นที่สามารถให้พนักงานเสิร์ฟหญิงนั่งร่วมกับลูกค้าเพื่อเสิร์ฟแอลกอฮอล์ หรือดื่มเครื่องดื่มร่วมกันได้ แต่สถานบันเทิงเหล่านี้มีราคาสูง จึงมีลูกค้าโทรมาสั่งกาแฟเพื่อให้พนักงานเสิร์ฟหญิงจากร้านกาแฟมาบริการที่ร้านอาหาร หรือร้านคาราโอเกะแทน โดยไม่มีการดื่มแอลกอฮอล์ การกระทำลักษณะนี้จึงไม่ถือว่าผิดกฎหมาย
ร้านกาแฟยังมีอยู่ไหม ผิดกฎหมายหรือเปล่า
ปัจจุบันร้านกาแฟที่เปิดในสมัยยุคอาณานิคมของญี่ปุ่นได้ปิดตัวลงไปหมดแล้ว โดยร้านที่เก่าแก่ที่สุด มีชื่อว่า ‘ซัมยัง’ เปิดในช่วงสงครามเกาหลี เมื่อปี 1952 ที่เมืองชอนจู จังหวัดช็อลลาเหนือจากที่ในช่วงแรกร้านกาแฟเริ่มต้นและมีจำนวนมากในโซล แต่เมื่อบทบาทของร้านกาแฟเปลี่ยนไป จึงทำให้ร้านกาแฟลักษณะนี้เปิดให้บริการที่ชานเมือง หรือต่างจังหวัดมากกว่าในโซลที่ถูกแทนที่ด้วยร้านกาแฟสมัยใหม่ หรือ คาเฟ่ ที่เรารู้จักกัน
โดยร้านกาแฟที่เปิดอยู่ในปัจจุบัน ทั้งที่ขายกาแฟจริง ๆ และขายกาแฟควบคู่ไปกับการบริการทางเพศ ก็ยังใช้ชื่อว่า 다방 เหมือนกัน (นอกจากว่าเป็นร้านที่ขายเครื่องดื่มพร้อมเค้กต่าง ๆ ก็จะใช้คำว่าคาเฟ่แทน) ซึ่งจุดแตกต่างก็คือ ร้านที่ขายกาแฟและมีการขายตั๋วนั้นจะตกแต่งป้ายหน้าร้านในลักษณะเดียวกันและเป็นเอกลักษณ์ซึ่งเป็นที่รู้กัน แต่ก็มีกรณีของคนที่ไม่รู้ด้วยเช่นกัน โดยตั้งใจจะไปดื่มกาแฟแต่ก็เข้าไปผิดร้านแทน
ถามว่าร้านกาแฟประเภทนี้ผิดกฎหมายไหม ถ้าดูแค่วิธีการบริการที่หน้าร้านหรือการส่งกาแฟเดลิเวอรี่ ก็คงไม่ถือว่าผิดกฎหมาย เว้นแต่ว่าพนักงานหรือลูกค้าจะสารภาพเองว่ามีการซื้อบริการทางเพศด้วย และหากตำรวจไปตรวจสอบแล้วเจอการกระทำที่เข้าข่ายการบริการทางเพศ แต่พนักงานเสิร์ฟกับลูกค้าให้เหตุผลว่า ‘พวกเราทำไปเพราะเรามีความรู้สึกที่ดีต่อกัน’ หรือหากไปตรวจสอบกับมาดามที่ร้านกาแฟ และได้รับเหตุผลว่า ‘พนักงานแค่ไปส่งกาแฟ เราไม่รู้ว่าพวกเธอทำอะไรหลังจากนั้นไหม’ ตำรวจก็ไม่สามารถทำอะไรได้
นอกจากการกระทำที่ตรวจสอบยากแล้ว การใช้จ่ายผ่านบัตรเดรดิตและบันทึกการใช้โทรศัพท์ของพนักงานเสิร์ฟก็ยากที่จะแกะรอยเช่นกัน เนื่องจากลูกค้าส่วนใหญ่มักใช้โทรศัพท์ของโรงแรมในการสั่งกาแฟ และการจ่ายค่าบริการก็จ่ายเป็นจ่ายเงินสดเท่านั้น เพราะเหตุนี้ทำให้ยากที่จะพิสูจน์ว่ามีการค้าบริการ
(ภาพจาก 실카 – m.blog.naver)
แต่ก็ไม่ใช่ว่าธุรกิจประเภทนี้จะไม่สามารถถูกดำเนินคดีได้เลย ปัจจุบันมีการปราบปรามร้านกาแฟที่พ่วงด้วยการขายบริการนี้เพิ่มมากขึ้น โดยตำรวจจะทำการติดตามการเคลื่อนไหวและการทำงานของทั้งเจ้าของร้านและพนักงานร้านกาแฟ จนสามารถยืนยันได้ว่ามีการขายบริการทางเพศ และทำการจับกุมในที่สุด
จางจูวอน และ ฮวังจีฮี
ถึงแม้ว่าร้านกาแฟ และอาชีพสาวเสิร์ฟจะเป็นอาชีพที่โดนดูถูกและไม่เป็นที่ยอมรับ รวมถึงเป็นปมในใจของฮวังจีฮีที่ทำให้ไม่กล้าเอ่ยปากบอกสามีว่าอยากมีลูก กลัวว่าเขาจะรังเกียจเพราะอาชีพที่เธอเคยทำ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าสิ่งนี้เป็นจุดเริ่มต้นของความรักของจางจูวอนและฮวังจีฮี
เรื่องราวของสาวขับรถมอเตอร์ไซค์ส่งกาแฟที่ช่วยเหลือชายหนุ่มหลงทางในวันนั้น เธอเป็นทั้งคนที่ชี้ทางกลับบ้านและชี้ทางในการใช้ชีวิตให้เขา ถึงแม้จะมีเรื่องทำให้ให้ต้องห่างหายจากกัน แต่ก็กลับมาเจอกันที่ร้านกาแฟอีกครั้ง จากความพยายามของ ‘หนุ่มโรแมนติก’ ที่แม้จะเป็นคนหลงทิศและมักจะจำทิศทางไม่ได้ แต่ก็พยายามหาทางเพื่อมาเจอเธอ พวกเขาทั้งคู่ตกลงปลงใจใช้ชีวิตคู่ด้วยกัน และให้กำเนิดจางฮีซู สาวน้อยแสนสดใสของเรา
ตอนนี้ซีรีส์ Moving ใกล้จะเข้าสู่ตอนจบทุกที หลังจากที่พาเราย้อนไปทำความรู้จักตัวละครตั้งแต่อดีต ก็จะตัดสลับกลับมาสู่ยุคปัจจุบัน เล่าเรื่องราวการต่อสู้ทั้งของรุ่นพ่อแม่ และรุ่นลูกกันต่อ เป็นทั้งหนังฮีโร่ หนังรัก หนังบู๊รวมกันอยู่ในเรื่องเดียว ครบรสขนาดนี้ ใครที่ยังไม่เริ่มดู บอกเลยว่าเริ่มตอนนี้ยังทัน แล้วมาร่วมลุ้นกับเรื่องราวที่เหลือไปพร้อม ๆ กัน!
————————————————————————————————————
ติดตามข่าวสารและสิ่งที่น่าสนใจจากเราได้ที่
Facebook Fanpage : facebook.com/korseries
Twitter : twitter.com/korseries
Website : korseries.com
Youtube : Korseries
ขอความกรุณาไม่คัดลอก-ดัดแปลงบทความไปโพสต์ลงในเพจ-สำนักข่าวอื่น รวมถึงไม่นำบทความไปอ่านลง YouTube หรือแพลตฟอร์มใด ๆ โปรดช่วยแชร์เป็นลิ้งก์นะคะ ♡
Source (1) (2) (3) (4) (5) (6)
